«Ποιος θα ασχοληθεί με εμένα; Σεβασμό ζητάω! Να μην τρώω ξύλο ζητάω!» αναφωνεί από απελπισία και οργή η Μαρία σε έναν αστυνομικό, ο οποίος την κοιτάζει ανέκφραστος και ατάραχος, λέγοντάς της εμμέσως πλην σαφώς πως δεν είναι δα και τόσο σοβαρή η κατάστασή της και πως δεν χρειάζεται να γίνει θέμα μόνο και μόνο, διότι και ο ίδιος δεν θέλει να μπλέξει.

Ο πρώτος κύκλος του Maestro είναι συγκλονιστικός, καθώς τα κοινωνικά θέματα που θίγει είναι παραπάνω από υπαρκτά, τόσο σε τοπικές όσο και σε αστικές κοινωνίες. Ο τρόπος με τον οποίο αναδεικνύονται όλα τα σαθρά θεμέλια μιας κοινωνίας που ο καθένας από εμάς λιθαράκι-λιθαράκι θεμελιώνει και ενισχύει μόνο και μόνο, διότι φοβάται να πάει κόντρα στο ρεύμα, διότι φοβάται να πάει κόντρα σε μια παντελώς παράλογη και άρρωστη «κοινή λογική» που μας συνθλίβει όλους, είναι αποκαλυπτικός.

Ενδεχομένως, να υπάρχουν αρκετοί που θα θεωρήσουν πως η σειρά αυτή έχει πολλά κλισέ, καθώς παρουσιάζει μια σάπια τοπική κοινωνία και έναν «σωτήρα» που έρχεται από την πρωτεύουσα. Όμως, η αλήθεια είναι πως λίγο-πολύ η κατάσταση σε κάθε μικρή κοινωνία είναι έτσι και το γνωρίζουμε, διότι σε μια τοπική κοινωνία όλοι γνωρίζουν τους πάντες, άρα είναι πολύ πιο εύκολο να ξεσκεπαστεί η νοσηρότητα της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας συλλήβδην. Βεβαίως ίδια κοινωνικά φαινόμενα συμβαίνουν και στις μεγάλες πόλεις, όμως, η ανωνυμία, ο μεγαλύτερος πληθυσμός και μια σειρά από άλλους παράγοντες κάνουν πιο δύσκολο τα φαινόμενα να γίνουν αντιληπτά και επίσης στον μεγαλύτερο πληθυσμό υπάρχουν περισσότερες νησίδες ανθρωπιάς, για να έρθει κανείς σε επαφή.

Το Maestro, λοιπόν, με χειρουργική ακρίβεια περιγράφει και αναδεικνύει κοινωνικά φαινόμενα που πνίγουν τους ανθρώπους καθημερινά. Φαινόμενα οικογενειακής βίας με τον βίαιο σύζυγο που ξυλοκοπά στα όρια του θανάτου τη γυναίκα και το παιδί του. Μια ολόκληρη κοινωνία που γνωρίζει τα πάντα, αλλά που κάνει πως δεν ξέρει τίποτα. Μια κοινωνία σε ομερτά, που κλείνει το στόμα «για να μην μπλέξει», που κάνει τον σταυρό της, για να μη συμβεί στη δικιά της οικογένεια, όμως που αποτελεί συνένοχο στη βία, καθώς συναινεί στη διαιώνιση μιας νοσηρής κατάστασης, που πολλές φορές οδηγεί σε γυναικοκτονίες, καθώς ο σύζυγος έχει την εντύπωση πως η γυναίκα που έχει δίπλα του του ανήκει, είναι κτήμα του.

Επίσης, αναδεικνύεται το πώς η κοινωνία, αλλά και η οικογένεια αρνείται κατηγορηματικά να αποδεχθεί το διαφορετικό. Η αλήθεια είναι πως, όσο μικρότερος ο πληθυσμός, τόσο μικρότερες οι προσλαμβάνουσες, άρα τόσο λιγότερη ανοχή στο διαφορετικό, το «ξένο». Έτσι, λοιπόν, έχουμε τις περιπτώσεις του Φάνη και του Χαράλαμπου, οι οποίοι τρέμουν στην ιδέα πως ο γιος τους θα είναι γκέι. Ο ένας προσπαθεί να «αντιμετωπίσει» πιο ύπουλα την κατάσταση αυτήν, ενώ ο άλλος χτυπά με αλυσίδα τον γιο του για τιμωρία.

Ο Αντώνης, ο γιος του Φάνη, έχει την ψυχική δύναμη να σταθεί απέναντι σε όλο αυτό και να διεκδικήσει με θάρρος το να είναι ελεύθερα ο εαυτός του -ίσως το γεγονός πως έχει βλέψεις να φύγει την επόμενη χρονιά για Αθήνα να βοηθάει στο να μπορέσει να αντιμετωπίσει καλύτερα την κατάσταση. Από την άλλη μεριά, όμως, ο Σπύρος, γιος του Χαράλαμπου, ζώντας με τον τρόμο του πατέρα του, αλλά και την καταπίεση από μια κοινωνία που είναι έτοιμη να τον δείξει με το δάχτυλο, αποφασίζει να καταπιέσει τη ζωή του -αν και κάνει ειλικρινείς προσπάθειες να υπερκεράσει τη γνώμη του κοινωνικού περίγυρου- και να συνάψει μια σχέση-βιτρίνα με μια κοπέλα, που όμως δεν μπορεί να αγαπήσει. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι χαράζουν το μονοπάτι της ζωής τους με βάση το τι είναι κοινωνικά «ορθό», με βάση το τι θέλουν οι άλλοι (π.χ. οι γονείς, οι φίλοι, ο κοινωνικός περίγυρος) παραμερίζοντας και καταπιέζοντας για πάντα τα δικά τους θέλω και τον ίδιο τους τον εαυτό. Πώς ένας τόσο καταπιεσμένος άνθρωπος, γεμάτος απωθημένα και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, πώς ένας άνθρωπος, γεμάτος φόβο για τη ζωή, θα μπορέσει να συνάψει υγιείς σχέσεις και να αποτελέσει ένα υγιές μέλος σε μια κοινωνία, η οποία τον αναγκάζει να είναι κάτι άλλο από αυτό που θέλει να είναι και τον καταδικάζει σε μια ζωή-φυλακή σε ένα σπίτι-κελί και σε μια οικογένεια-αλυσίδα; 

Από πολύ μικρή ηλικία η κοινωνία που τρέφεται από τα καταπιεστικά αφηγήματα του κράτους μάς έμαθε να φοβόμαστε ό,τι αγαπάμε. Μας έμαθε πως δεν μπορείς να νιώσεις χαρά χωρίς ενοχή. Μας έμαθε να επιλέγουμε πάντα το αντίθετο της ζωής. Οφείλουμε, όμως, όλοι να αντιληφθούμε πως ο κοινωνικός περίγυρος έχει τη βαρύτητα που εμείς επιλέγουμε να έχει στη ζωή μας. Οφείλουμε, όλοι, να αντιληφθούμε πως πρέπει να δίνουμε περισσότερη σημασία στο τι λέει ο εαυτός μας σε εμάς και όχι το τι λένε οι άλλοι.

Τέλος η σειρά θίγει ένα ακόμη πολύ σημαντικό και παραπάνω από υπαρκτό ζήτημα: Τη σχέση της πολιτικής με τη διαφθορά. Και, αν σε μια τοπική κοινωνία η διαφθορά της πολιτικής περιορίζεται σε διακίνηση ναρκωτικών, μπορούμε όλοι να καταλάβουμε πως όσο ανεβαίνει κανείς κλιμάκια, τόσο ανεβαίνει και το επίπεδο διαφθοράς στην πολιτική. Μια ματιά γύρω μας σε ελληνική, ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή θα μας πείσει.

Ασυναίσθητα έναν παραλληλισμό που θα κάνει ο θεατής σχετίζεται με την αντίφαση μεταξύ ενός τόσο όμορφου φυσικού τοπίου, όπως αυτό των Παξών, με τις χρυσαφένιες αμμουδιές, τα καταγάλανα νερά και τα καταπράσινα μέρη που εναρμονίζουν την ψυχή με τη φύση και της προσφέρουν γαλήνη και μιας τόσο άσχημης κοινωνίας, η οποία εσωκλείει στους κόλπους της, όλα όσα προαναφέρθηκαν και ακόμη περισσότερα. Σε αυτό το σημείο διερωτάται κανείς, αν ο «Πολιτισμός», με την έννοια που δίνεται για την οργάνωση κοινωνιών, πήγε μπροστά την ανθρωπότητα ή πίσω. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς.

Οι δημιουργοί της σειράς, όμως, έχουν απάντηση σε όλα αυτά και δεν είναι άλλη από τον Έρωτα, την Αγάπη και την Τέχνη. Αν κάποιος θέλει να είναι ελεύθερα ο εαυτός του, δεν έχει παρά να ερωτευτεί (Κλέλια). Αν κάποιος νιώθει πραγματική αγάπη για τον άλλον δεν έχει παρά να τον αποδεχθεί για αυτό ακριβώς που είναι, όσο «διαφορετικό» ή «ξένο» και αν φαντάζει στα μάτια του (Μαρία). Αν κάποιος θέλει να έχει μια ζωή μακριά από την υποκρισία, τη διαφθορά και τη νοσηρότητα δεν έχει παρά να ασχοληθεί με το μόνο ειλικρινές «πράγμα» που μας έχει απομείνει: την Τέχνη (Χάρις). Εδώ ο Maestro επιλέγει τη Μουσική, για να εκφράσει αυτόν και μια ολόκληρη κοινωνία ελεύθερα και ειλικρινά. Εσύ τι επιλέγεις;

Επιμέλεια κειμένου: Βάσω Τσακάλου