Της Άντας Ρούμπου

Μέρα μνήμης για μένα η 1η Απρίλη…
Στάθηκε ο χρόνος και το ρολόι σταμάτησε
Την ώρα που έφευγες…
Δεν σε είδα, μα σ’ ονειρεύτηκα να απομακρύνεσαι…
«Μη φύγεις!», φώναξα με τα χείλη σφραγισμένα…

Γύρισες και με κοίταξες για μια τελευταία φορά…
«Με περιμένουν…» ψιθύρισε η σκέψη σου στη δική μου
Και σήκωσες το αριστερό σου χέρι ψηλά,
Να με αποχαιρετήσεις, να σε δω…
«Μη φύγεις!», σήκωσα τα χέρια να με δεις κι εσύ…

«Δεν έχω επιλογή…», είπες χωρίς να μιλήσεις…
Στράφηκες και κοίταξες τον δρόμο που ανοιγόταν μπροστά σου…
Ύστερα μου χάρισες ένα τελευταίο βλέμμα αγάπης,
Κι ένα πικρό χαμόγελο που από τότε έγινε δικό μου…
Και χάθηκες σαν αεράκι που διαλύθηκε στον καυτό ήλιο…

Έμεινα μέρες εκεί, ασάλευτη, παγωμένη…
Ήμουν σίγουρη πως θα φανείς στη γωνιά του δρόμου,
Με καραμέλες και ζαχαρωτά στις τσέπες σου,
Μικρές εκπλήξεις που γλύκαιναν τη μικρή καρδιά μου…
Μα δεν ερχόσουν…

Και οι μέρες έγιναν χρόνια…
Κι εγώ πείσμωνα περισσότερο και θύμωνα,
Μου έλειπες από όλα…
Αλλά δεν περίμενα καμιά επιστροφή πια…
Ο δρόμος, ποτάμι, δεν θα σε έφερνε πίσω.

Κι αποφάσισα να αλλάξω την εικόνα,
Να αντιστρέψω τα μέχρι τότε δεδομένα,
Να αποδείξω πως τίποτα δεν χάνεται αν δεν το αφήσουμε…
Κι είπα…η ψυχή να αγκαλιάσει τη μνήμη…
Και να σε φέρω πάλι εδώ…

Από τότε σε κρατώ στην καρδιά μου,
Δεν υπάρχει μέρα που να μην συναντιόμαστε…
Ό,τι μου άφησες υπάρχει σε ό,τι είμαι, σε ό,τι έχω γίνει…
Κι αν δεν σε βλέπω, δεν σημαίνει πως δεν είσαι εδώ…
Είσαι εδώ, για ακόμα μια φορά, κόντρα στο ρεύμα…

Υπάρχεις στη λευκή γραμμή που αφήνει το αεροπλάνο στον ουρανό,
Στο κύμα που μας καλημερίζει την ώρα του πρωινού στο ακρογιάλι,
Στα στενά δρομάκια της Πλάκας και στο Μοναστηράκι που τριγυρνάμε,
Στις μοναχικές μας βόλτες στην παιδική χαρά τα κυριακάτικα πρωινά,
Και στο χειμωνιάτικο χαλί που μας αρέσει να παίζουμε ξένοιαστα κάθε απόγευμα…

Κι η 1η Απρίλη…κάνει κάθε χρόνο τον κύκλο της,
Μα δεν μ’ αγγίζει…
Έρχεται και ξανάρχεται να με στοιχειώσει,
Μα μαζί σου την ξορκίζω…
Κι η 1η Απρίλη…πάντα ένα ψέμα!