Ο δεύτερος κύκλος του Maestro πιάνει το νήμα ακριβώς από το σημείο που τελείωσε ο πρώτος, που δεν είναι άλλο από τη δολοφονία του Χαράλαμπου από τον Αντώνη, ο οποίος ήταν έτοιμος να σκοτώσει τον γιο του, Σπύρο, διότι είναι γκέι.

Με αυτόν τον τρόπο ο 18χρονος Αντώνης γίνεται, δίχως καν να το καταλάβει και πάνω που έχει ξεκινήσει να γεύεται την ενήλικη ζωή, δολοφόνος. Λίγο αργότερα, φτάνει στον τόπο του εγκλήματος ο Ορέστης, ο οποίος βοηθάει μαζί με την εν διαστάσει σύζυγό του, αλλά και τον πατέρα του Αντώνη, Φάνη, να εξαφανίσουν το πτώμα του Χαράλαμπου πετώντας το στα ανοιχτά των Παξών.

Η δολοφονία αυτή, είναι το μυστικό που ενώνει τις ζωές των ανθρώπων αυτών πια, αν και ο καθένας ακολουθεί άλλες διαδρομές στη ζωή του. Σαφέστατα, υπάρχουν και άλλοι που γνωρίζουν για τον φόνο, όπως ο γιατρός του νησιού, που το λέει στη μητέρα του Αντώνη, με την οποία έχει συνάψει σχέση.

Η δολοφονία αυτή, αλλάζει άρδην τον ψυχισμό όλων αυτών που συμμετείχαν στη δολοφονία και στον τρόπο που ξεφορτώθηκαν το πτώμα. Μα αυτός που επηρεάζεται περισσότερο είναι ο Αντώνης, ο οποίος παλεύει με τον εαυτό του, για να μπορέσει να βρει ξανά νόημα στη ζωή και να προχωρήσει.

Ο καιρός περνάει. Οι Παξοί δεν είναι πια αυτό το ήρεμο και γαλήνιο μέρος που γνωρίσαμε στον πρώτο κύκλο, καθώς οι βασικοί πρωταγωνιστές υποφέρουν εκεί. Ο Ορέστης με το τέλος του φεστιβάλ που διοργανώνει φεύγει με την εν διαστάσει σύζυγό του για Αθήνα και αυτοεγκλωβίζεται σε μια ζωή την οποία είχε αποκηρύξει.

Λίγο αργότερα, τον δρόμο της Αθήνας παίρνουν η Κλέλια και ο Αντώνης, ενώ ο Φάνης βάζει υποψηφιότητα για δήμαρχος των Παξών. Αν και εκλέγεται δήμαρχος, βυθίζεται όλο και περισσότερο στη μοναξιά, καθώς όλοι απομακρύνονται από αυτόν. Η Σοφία αποφασίζει να ζήσει πιο ελεύθερα τη ζωή της και συζεί με τον γιατρό του νησιού. Ο Σπύρος, μετά από παρότρυνση και του Φάνη, συνεχίζει τη δουλειά του Χαράλαμπου σχετικά με τη διακίνηση ναρκωτικών, ενώ ο πατέρας του συνεχίζει να τον στοιχειώνει στις σκέψεις του και ενώ συνεχίζει να διατηρεί τη σχέση-βιτρίνα που είχε ζώντας μέσα στην καταπίεση. Η Χάρις δεν μπορεί να συνηθίσει την απουσία των παιδιών και, για να την ξεπεράσει, αρχίζει να γίνεται πιο εξωστρεφής συνάπτοντας φιλική σχέση με τη Μαρία. Η Μαρία είναι ο χαρακτήρας με την πιο θεαματική θετική αλλαγή, καθώς είναι σίγουρη για τον θάνατο του Χαράλαμπου και αυτό από μόνο του αποτελεί τεράστια ανακούφιση για την ίδια. Αρχίζει πια και ζει τη ζωή της όπως αυτή επιθυμεί χωρίς να ενδιαφέρεται για το τι θα πει η κοινωνία. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ο εαυτός της και το να είναι καλά το παιδί της.

Ο δεύτερος κύκλος του Maestro κρατάει όλη την ένταση των κοινωνικών θεμάτων που θίγει, ενδοοικογενειακή βία, κατάθλιψη, ανθρώπους γεμάτους απωθημένα που χαράζουν μια ολόκληρη ζωή με βάση το τι «πρέπει» και όχι το τι «θέλουν», διαφορετικότητα, διαφθορά και πολλά ακόμα, συνδυάζοντάς τα με μια ιδιότυπη μορφή αστυνομικού θρίλερ, καθώς από την αρχή του κύκλου βλέπουμε -σε μεταγενέστερο χρόνο της ιστορίας- πως το πτώμα του Χαράλαμπου έχει ξεβραστεί στην Κέρκυρα και πως έχουν αρχίσει οι έρευνες σχετικά με την υπόθεση αυτήν.

Ένα πολύ βασικό μοτίβο που συναντάται είναι η μετάβαση από την επαρχία στην πρωτεύουσα, η οποία μπορεί να είναι χαοτική και να κρύβει πολλούς κινδύνους, αλλά που παράλληλα αποτελεί πηγή προοπτικής και ευκαιριών για τα νέα παιδιά. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα τόσο ο Αντώνης, όσο και η Κλέλια, οι οποίοι περνούν και από τις δύο διαστάσεις της πρωτεύουσας, τη σκοτεινή και τη φωτεινή. Εκεί έρχεται και το βασικό ζητούμενο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, η οποία οφείλει να γίνεται με τρόπο καθόλου περιοριστικό, αλλά με τρόπο που μαθαίνει στο παιδί να αυτοπροστατεύεται.

Μερικά από τα βασικά σημεία που χρήζουν επισήμανσης είναι ο τρόπος που γεννά η γυναίκα του Ορέστη, στον δρόμο όντας παντελώς μόνη της, ενδεικτικό του πού την έχει οδηγήσει η έως εκείνη τη στιγμή συμπεριφορά της απέναντι στους ανθρώπους.

Εξέχουσας σημασίας είναι και το σημείο, όπου η Μαρία βρίσκει τα χρήματα που είχε βγάλει ο Χαράλαμπος από τα ναρκωτικά και το πώς κάνει έρευνα για το πού θα δώσει τα χρήματα αυτά. Αποφασίζοντας, εν τέλει, να τα πάει μαζί με τη Χάρις σε μια δομή στην Κέρκυρα που περιθάλπει κακοποιημένες γυναίκες. Η Μαρία, με έναν τρόπο, με την πράξη της αυτή είναι σαν να βρίσκει έναν λόγο που πέρασε όλα αυτά που πέρασε, καθώς με τα χρήματα αυτά βοηθήθηκαν πολλές γυναίκες που παλαιότερα η Μαρία ήταν στη θέση τους, αλλά που κανείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει. Η Μαρία με έναν τρόπο παρέχει βοήθεια για την περίθαλψη και προστασία των γυναικών. Είναι η ίδια βοήθεια που τόσο ανάγκη είχε, μα κανένας δεν βρέθηκε να της την δώσει, να την περιθάλψει και να την προστατέψει, όταν αυτή ήταν σε ανάγκη.

Ένα σοκαριστικό γεγονός είναι ο θάνατος της Ζωής, φίλης της Κλέλιας στην Αθήνα, η ταχύτητα του οποίου μας θυμίζει το πόσο πρέπει να ζούμε το «τώρα» και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, ούτε καν η επόμενη στιγμή μας. 

Στην ιστορία της Κλέλιας είναι σημαντικό το στοιχείο της σχέσης που αναπτύσσει μετά τον Ορέστη. Η σχέση αυτή, αν και φαινομενικά μοιάζει ιδανική, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία της τοξικότητας που μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο σε μια ζωή δυστυχισμένη, γεμάτη ανασφάλειες και με παντελή έλλειψη πραγματικών συναισθημάτων. Είναι σημαντικό να επιλέγουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και να μην μένουμε μαζί τους από ανάγκη ή από φόβο για το άγνωστο. Είναι σημαντικό να μένουμε με έναν άνθρωπο επειδή επιλέγουμε να είμαστε με τον άνθρωπο αυτόν και όχι να μένουμε, διότι δεν έχουμε άλλη επιλογή. Η Κλέλια σπάει τον φόβο, σπάει τη ζώνη άνεσής της, τελικά, και διεκδικεί το καλύτερο για αυτήν μέσα στο άγνωστο. Ελπίζω και εσύ.

Τέλος, ένα συγκλονιστικό στοιχείο είναι ο Χαράλαμπος, ο οποίος πλέον, σαν φάντασμα στοιχειώνει πολλούς από τους πρωταγωνιστές και κυρίως τον Αντώνη, τον Σπύρο και τη Μαρία. Ορισμένες από τις συζητήσεις που έχουν με αυτόν είναι από κάθε άποψη κοινωνικά αποκαλυπτικές.

Η ιστορία του δεύτερου κύκλου κλείνει, όταν ο αστυνόμος, που έχει ανοίξει την υπόθεση του Χαράλαμπου, καλεί όλους όσοι ήταν στο νησί των Παξών την περίοδο της δολοφονίας, καθώς θέλει να τους περάσει από ανακριτική διαδικασία.

Έτσι, λοιπόν, αν και όλοι έχουν χαράξει διαφορετικούς δρόμους, η έρευνα για τον φόνο του Χαράλαμπου είναι το στοιχείο που ενώνει ξανά όλες αυτές τις διαφορετικές διαδρομές των ανθρώπων αυτών.

Ενώ ο γιατρός, ο οποίος γνωρίζει τα πάντα, αμφιταλαντεύεται αν πρέπει να πάει στην αστυνομία και να καταθέσει ό,τι γνωρίζει, καθώς από τη μία το γεγονός ότι ήταν μάρτυρας σε φόνο τον πνίγει, αλλά από την άλλη δεν θέλει να προκαλέσει πρόβλημα στη Σοφία, ο Φάνης αποφασισμένος προσπαθεί να ξεμπλέξει από όλες τις παράνομες δραστηριότητες. Ενώ, λοιπόν, ο θεατής αρχίζει να νομίζει πως ο Φάνης απαγκιστρώνεται από όλη αυτήν την κατάσταση, από τη μια στιγμή στην άλλη, το νεκρό σώμα του επιπλέει στο νερό και μας υπενθυμίζει ποιο είναι το τίμημα του «εύκολου» χρήματος και της διαφθοράς, αλλά και πως άπαξ και επιλέξεις αυτόν τον δρόμο, τότε δεν υπάρχει επιστροφή.

Πρόκειται για έναν κύκλο με λιγότερη μουσική και περισσότερη μαυρίλα. Παρόλα αυτά, όση μαυρίλα και να υπάρχει βλέπουμε πως η μουσική αποτελεί τη μεγαλύτερη διέξοδο, το μεγαλύτερο αναλγητικό σε μια κοινωνία ανάλγητη. Για τον Ορέστη, την Κλέλια, τον Αντώνη, τη Μαρία και τη Χάρις η μουσική είναι η απάντηση σε όλα τα δεινά.

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τον δεύτερο κύκλο του Maestro είναι πως καμία έκφανση της Τέχνης δεν είναι πολυτέλεια, αντιθέτως αποτελεί οξυγόνο σε μια κοινωνία που σε πνίγει καθημερινά.

Επιμέλεια κειμένου: Βάσω Τσακάλου