Τέλη Ιουνίου στην Αθήνα. Λόγω κλιματικής κρίσης το καλοκαίρι φέτος είναι πιο θερμό και από πολύ πιο νωρίς. Όμως, έχει ένα αεράκι…είναι το ίδιο όμορφο αεράκι που δρόσισε την ψυχή και το σώμα μου, καθώς πήγαινα προς το Κατράκειο θέατρο για τη συναυλία του Χαρούλη με τον αέρα που κατέκαψε τη μισή Σέριφο…που κατέκαψε έναν πίνακα ζωγραφικής, τη μαγευτική Σέριφο.

Είναι απίστευτο τελικά ακόμη και το πώς χρησιμοποιεί το καθετί ο άνθρωπος για να ωφελήσει ή να βλάψει. Στενοχωριέμαι για αυτούς που χρησιμοποιούν τον καλοκαιρινό αέρα για να βλάψουν…μακάρι να μην ήθελαν να το κάνουν. Μακάρι να είχε μεριμνήσει το κράτος για την παιδεία τους, ούτως ώστε να μην πρότασσαν την υλιστική τους απληστία και το κέρδος έναντι της φύσης και της ζωής… Αλλά μάλλον ζητάω πολλά!

Το σκουτεράκι βολεύει πολύ για τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Αποφεύγεις την πολλή κίνηση και έχεις την ευκαιρία να νιώσεις όλο το αττικό αεράκι που γεμίζει ενέργεια και δύναμη την ψυχή και το πνεύμα.

Ο κόσμος ασφυκτικά πολύς. Ευτυχώς, αυτή η πόλη, όσο και αν την σκοτώνουν, αυτή θα διψάει για ποιότητα! Ο κόσμος της το αποδεικνύει περίτρανα! 

Ο ήλιος δεν έχει πέσει ακόμα. Οι μεγάλες μέρες του Ιουνίου κάνουν τις αχτίδες του ήλιου να διεισδύουν στον μεγάλο και ανοιχτό χώρο του θεάτρου και όλα γίνονται πιο όμορφα. Ο κόσμος γίνεται ολοένα και περισσότερος, ενώ ο ήλιος πέφτει, τώρα, σιγά-σιγά πίσω από τους επιβλητικούς βράχους που αγκαλιάζουν με μαγεία το Κατράκειο. Τα χρώματα στον ουρανό εναλλάσσονται μέχρι που αυτός παίρνει τελικά το χρώμα της αβύσσου, σπασμένο από μικροσκοπικά αστέρια που στέλνουν το ισχνό φως τους στα μάτια μας -σαν κεντημένος με πετράδια μοιάζει σήμερα ο ουρανός πάνω από το Κατράκειο.

Στο Κατράκειο πια δεν χωράει καρφίτσα. Και οι μουσικοί αρχίζουν τον σκοπό τους. «Βάστα» μας λέει ο Χαρούλης ξεκινώντας τη συναυλία του και το τραγούδι αυτό φαίνεται τόσο μέσα στο κλίμα της εποχής. Μιας εποχής δύσκολης, όπου η ζωή της νέας γενιάς στην Ελλάδα «σπάει» από τις περιστάσεις με τον ίδιο τρόπο που στην ηλικία μας η παλαιότερη γενιά «έσπαγε» πιάτα για διασκέδαση! 

«Βάστα καρδιά μου τα γερά» με τη βία στην κοινωνία να βρίσκεται στο ζενίθ και η ακροδεξιά να επελαύνει σε Ευρώπη και Αμερική. Με έναν πλανήτη να βρίσκεται σε κλιματική κρίση εξαιτίας της άπληστης ανθρώπινης δραστηριότητας που τα θυσιάζει όλα στον βωμό του χρήματος. Με ένα κράτος που προβαίνει σε μη ανιχνεύσιμη βία απέναντι στους πολίτες του, μετατρέποντας την καθημερινότητά του σε αίθουσα βασανιστηρίων. Μα όσο η «δράση» δεν ανιχνεύεται δεν θα υπάρχει «αντίδραση». Τουλάχιστον στη δικτατορία ο κόσμος έβλεπε τη «δράση» και οργάνωσε την «αντίδραση», με εμάς τι θα γίνει;

«Κι αυτό που χθες περίσσευε αύριο δεν θα φτάνει» μας λέει στις «Μαγγανείες» και αντιλαμβάνεται κανείς τη ροπή του ανθρώπου στο να ζητάει καθημερινά όλο και περισσότερα! Δεν είναι κακό να ζητάς και να διεκδικείς περισσότερα και μια καλύτερη ποιότητα ζωής για σένα, είναι όμως αλαζονικό, όταν γίνεσαι άπληστος και θέλεις τα πάντα για σένα μέχρι και την κατάκτηση της ίδιας της φύσης και μου ξανάρχεται στο μυαλό η φωτιά της Σερίφου που κατέκαψε το μισό νησί, για να χτίσουν ορισμένοι αύριο-μεθαύριο ξενοδοχεία και βίλες. Από την ανθρώπινη απληστία κινδυνεύουμε εμείς και ο πλανήτης ο ίδιος!

«Γυρνάει ο κόσμος γρήγορα και γίναμε όλοι σκλάβοι / Κι ένας τρελός φρένο πατά, τον κόσμο να προλάβει» λέει στον «Τρελό» και περιγράφει με μοναδικό τρόπο το πώς η καθημερινότητά μας έχει γίνει το κελί μας, ενώ στην ουσία θα έπρεπε να είναι το κλειδί που το ανοίγει. Σε έναν κόσμο που η κοινή λογική παραβιάζεται στο όνομα της κοινής λογικής…σε έναν κόσμο που έχουμε χάσει τη μάχη με το αυτονόητο περνιέσαι για τρελός αν «πατήσεις φρένο» στους ρυθμούς της καθημερινότητας που σου επιβάλλουν, διότι χρειάζεσαι οξυγόνο…χρειάζεται να αναπνεύσεις σε έναν κόσμο που σε σπρώχνει με όλη του τη δύναμη στον βυθό μακριά από το οξυγόνο. Πάτα φρένο με όποιο κόστος! Πάτα φρένο! Ζήσε προσηλωμένος στη στιγμή και αν σε χαρακτηρίσουν οι άλλοι «Τρελό», τότε ο χαρακτηρισμός αυτός θα είναι το μεγαλύτερο βραβείο σου!

Όπως άλλωστε είχε πει ο Χαρούλης σε προηγούμενη συναυλία του: «Δεν είμαστε εμείς κανονικοί σαν και τους άλλους, εμείς δουλεύουμε στους στάβλους, ταΐζουμε και ποτίζουμε τα όνειρα, τα φροντίζουμε να μεγαλώσουν, για να καλπάσουν οι επόμενες ελπίδες» γιατί οφείλουμε να καλλιεργούμε όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που θα αφήνουν τις «επόμενες ελπίδες» να καλπάσουν και όχι να συνθλίβουμε τα όνειρα των επόμενων!

«Και τα παρτάλια οι σκέψεις μας / Πειρατική σημαία / Όλα στραβά γινήκανε / Και όλα είν’ ωραία» λέει στο «Σιμούν» και το θέατρο σείεται από τον χορό και το τραγούδι! Διότι είναι θέμα αντίληψης τελικά για το πώς προσεγγίζουμε τη ζωή! Γιατί μπορεί να μην μπορούμε να καθορίσουμε αυτό που συμβαίνει γύρω μας, αλλά είναι στο δικό μας χέρι να καθορίσουμε τη δική μας αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας, οπότε αν «όλα είν’ ωραία» ακόμα και αν «στραβά γινήκανε», είναι διότι εμείς επιλέξαμε να τα δούμε έτσι!

«Φθινόπωρο στον έρωτα / Απόψε ανατέλλει / Αρισμαρί και μέλι / Μυρίσαν τα βουνά» λέει στον «Χειμωνανθό» και μας ταξιδεύει στα βουνά της Κρήτης και της Ελλάδας μεταφέροντας μέσα από ένα τραγούδι εικόνες οπτικές, ακουστικές και οσφρητικές και νιώθουμε να περπατάμε ανάμεσα σε μικρούς θάμνους, στα γεμάτα Μεσογειακή βλάστηση, ελληνικά βουνά. Και είναι τα συναισθήματα ενός χαμένου έρωτα, τελικά, του αισθήματος μιας βαθιάς απώλειας που έχει σημαδέψει την καρδιά που δημιούργησε αυτήν τη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα στη Φύση και την Καρδιά. Είναι φθινόπωρο, η εποχή που η Φύση πεθαίνει, όταν πεθαίνει τελικά και ο έρωτας…για αυτό… «Αν έρθεις μην αργείς».

«Πώς το ’φεραν η μοίρα και τα χρόνια / Να μην ακούσεις έναν ποιητή» λέει στα «Μαλαματένια Λόγια» και συνειδητοποιεί κανείς πως στο όνομα του «ρεαλισμού» και της «πρακτικότητας» έχει χαθεί κάθε ίχνος ρομαντικής προσέγγισης για τη ζωή. Έχει χαθεί κάθε στάλα δημιουργίας και δημιουργικότητας στις συμπληγάδες της διεκπεραίωσης της ζωής. Μακάρι τα επόμενα χρόνια να ακούσουμε κάποιον ποιητή! Μακάρι να δώσουμε περισσότερο χώρο στον «Ποιητή» της κοινωνίας αλλά και στον «Ποιητή» που έχουμε μέσα μας, για να μπορέσουμε να επαναξιολογήσουμε το τι είναι κύριο στη ζωή και τι όχι! Ας δώσουμε χώρο στον Ποιητή και ας επανεξετάσουμε τις Αξίες της ζωής μας!

Πώς, τελικά, σε μια καλοκαιρινή συναυλία μέσα από ακούσματα της Κρήτης, της Θράκης και όλης της Ελλάδας, ξεδιπλώνεται η ψυχή του ανθρώπου και διεκδικεί εκεί που μπορεί η ζωή του να μην είναι μια ξεφτισμένη ταμπέλα που γράφει πάνω τη λέξη «ζωή», μόνο κατ’ επίφαση, μα να είναι Ζωή στην επιφάνεια και την ουσία, στη βιτρίνα και στο περιεχόμενο!

Είναι η Τέχνη, τελικά, αυτή που δείχνει τη διέξοδο σε έναν κόσμο ψεύτικο που συνεχώς φθίνει, που συνεχώς ξεφτίζει! Αν υπάρχει ελπίδα, υπάρχει στη Μουσική και σε κάθε έκφανση Τέχνης που μας αφυπνίζουν και μας δείχνουν, όταν το ξεχνάμε, ποια είναι τα σημαντικά και για ποιον λόγο οφείλουμε όλοι να παλεύουμε σε αυτήν τη ζωή.

Σε μια κοινωνία που παραπαίει στην αδράνεια, την απάθεια και την υποκρισία κοίταξε να πηγαίνεις σε συναυλίες σαν του Χαρούλη και να μπορείς να τραγουδάς με την καρδιά σου τα Μαλαματένια Λόγια, τον Ερωτόκριτο και την Ουρά του Αλόγου. Μην αφήσεις τις ξεφτισμένες εποχές που ζούμε, τις εποχές που ανεβάζουν ακροδεξιούς ηγετίσκους, να σε φθείρουν!

Γιατί στο κάτω-κάτω «Εδώ είναι πλούσιοι και φτωχοί / Άνθρωποι κι ανθρωπάκια / Εδώ είν’ ο ήλιος κι η βροχή /Αγάπες και φαρμάκια». 

Γιατί στο κάτω-κάτω «Εδώ είν’ ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ», που επιλέγεις να ανήκεις;

Επιμέλεια κειμένου: Βάσω Τσακάλου